Σαν ήρθε το ξημέρωμα, οι άλαλοι φανήκανε ομπρός στην ψυχή και την εκοίταξαν χωρίς να μιλούνε. Η σιωπή τωνε ξεχείλιζε από την ικεσία. "Ορμήνεια, ψυχή, ορμήνεια", φώναζε η σιωπή τωνε. Δεν εμπορούσανε μονάχοι να βρούνε το δρόμο μέσα στο σκοτάδι και τη σιωπή που τσοι πλάκωνε. "Ορμήνεια, ψυχή, ορμήνεια!", ικέτεψαν ξανά...Και η ψυχή τσοι ορμήνεψε:
"Στην άχαρη τη ζήση σας πολλά είναι τα χαμένα,
μα ένα είν' το πιο τρανό, τ' άλλα 'ναι ξεφτισμένα,
Στόχο το λένε στη ζωή, σκοπό το λένε άλλοι,
αυτό που δίνει δύναμη κι ανάσαση μεγάλη.
Απούχει στόχο στη ζωή, νιώνει και ξανανιώνει,
και το κορμί σηκώνεται, τον ήλιο όλο ζυγώνει.
Κι αν λάχει ο στόχος και χαθεί στο μαύρο το πηγάδι,
θαρρείς πως σφιχτομπλέκεται τση ζήσης το υφάδι.
Μα μπλέκεται παράταιρα και σ' άλλη στράτα βγάνει,
στράτα κακιά, στράτα θολή, που ούλους τσοι ξεβγάνει..."
Αυτά άκουσαν οι άλαλοι κι άρχισαν να αναρωτιούνται ποιος θα 'ταν ο καλύτερος στόχος γι' αυτούς. Ποιος στόχος θα τσοι 'βγαζε από τη σιωπή και την ομίχλη. Ώρα πολλή μετά κι αφού γίνανε - ψιθυριστά - πολλές κουβέντες, οι περισσότεροι συμφώνησαν πως πρώτος στόχος έπρεπε να 'ναι η προστασία τση λεβέντισσας από τσ' ανέμους. Και δεν ήταν ένας μοναχά... Ήτανε ο Μαΐστρος, ήτανε η καυτή η Όστρια, ήτανε ο Λεβάντες, ήταν κι ο δακρυσμένος Ζέφυρος... Όλοι τους περνούσαν πάνω απ' τη νήσο και παράσερναν ό,τι μπορούσε ο καθείς τωνε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου